|
|
De Nederlands-Filippijnse Solidariteitsbeweging veroordeelt
ten zeerste de arrestatie en vervolging wegens moord van
Jose Maria Sison
Nederlands-Filipijnse Solidariteitsbeweging
30 August 2007
Het Openbaar Ministerie is op papier weliswaar onafhankelijk
en de Nederlandse regering zal zeggen, dat ze niet kan zeggen
wie wel en wie niet vervolgd mag worden, maar voor ieder die
de zaak volgt, zal het duidelijk zijn dat zij er van alles
mee te maken heeft en in deze haar ware gezicht toont. Zij
danst net als de marionettenregering van Mrs. Gloria
Macapagal-Arroyo in Manilla naar de pijpen van Washington.
Dit is geen strafproces meer maar een politiek proces. En
het principe van de scheiding der machten gebruikt zij om
haar schande te bedekken. Want het lijdt geen twijfel dat
de regering Arroyo er van alles aan gedaan heeft de Nederlandse
regering te laten zoeken naar een maas in de wet om Sison op
te pakken wegens moorden begaan in de Filippijnen.
Jose Maria Sison, de oprichter van de Communistische partij
van de Filippijnen, zat van 1977 tot in 1986 tijdens het
Marcos regime opgesloten. Een opstand van het volk maakte
in 1986 een eind aan de Marcos dictatuur. Sison werd
vrijgelaten en maakte een reis door Europa langs Universiteiten.
Tijdens die reis werd zijn paspoort ingetrokken. Noodgedwongen
vroeg hij asiel aan. De Nederlandse regering moest hem als
vluchteling erkennen, maar weigert hem al meer dan 20 jaar
een verblijfsvergunning.
Sison is de hoofdadviseur van het Nationaal Democratisch
Front bij de vredesbesprekingen tussen de Filippijnse regering
en het NDF. In die onderhandelingen zijn resultaten geboekt.
De EU heeft twee maal felicitaties gestuurd wegens die resultaten.
Echter, sinds 11 september ziet de wereld er anders uit. Door
de Bush regering werden Sison, de CPP en het NPA op de
terroristenlijst geplaatst, "omdat die zich kanten tegen
iedere Amerikaanse aanwezigheid in de Filippijnen" — woorden
van de VS Minister van Buitenlandse Zaken, Colin L. Powell
dd 9 augustus 2002.
Van vrede kan dus geen sprake zijn, als de VS willen terugkeren
in de Filippijnen. Geen vrede met de communisten, dan maar
uitroeien. En dat is precies wat er gebeurt. Maar het is een
vuile oorlog. Het NPA-guerrillaleger is moeilijk aan te pakken,
maar wel de mensen die kritiek hebben op de corrupte regering
die het land openstelt voor buitenlandse bedrijven om het land
leeg te roven. Die linkse oproerkraaiers worden uitgemaakt voor
stiekeme NPA- of CPP-leden en door doodseskaders vermoord.
Ongewapende mensen worden vanaf motorfietsen op klaarlichte
dag in hun rug geschoten. Nu al meer dan 1000 sedert het
aantreden van Gloria Macapagal Arroyo in 2001.
Na bijna honderd jaar koloniaal bewind moesten de VS hun troepen
in 1991 uit de Filippijnen terugtrekken. Dat zat de VS niet lekker,
en met de 'War on terror' zagen ze hun kans schoon. De Filippijnen
werden uitgeroepen tot het Tweede Front in de oorlog tegen het
terrorisme en dat kon natuurlijk nooit functioneren zonder
Amerikaanse soldaten. Maar Sison liep in de weg. Die moest
worden 'kalt gestellt'. Op de 'terroristenlijst' met hem. Eén
telefoontje naar Den Haag voldeed.
De volgzame Nederlandse regering in de persoon van Jaap De Hoop
Scheffer, die wilde promoveren tot Secretaris-generaal van de
NAVO, doet een poging tot maatschappelijke moord op Sison door
hem op de Nederlandse terroristenlijst te plaatsen, zijn
bankrekening te bevriezen, zijn uitkering af te pakken, hem
uit de ziektekostenverzekering te gooien en hem verder het
leven onmogelijk te maken, maar Jaap vindt dat achteraf toch
te link, "Krijg ik gedonder mee in de Tweede Kamer. Beter maar
op de EU terroristenlijst. Kan ik me mooi verschuilen achter
Brussel. Eén briefje naar mijn medeministers van buitenlandse
zaken, en als ze daar niet op reageren, dan is het gepiept.
Dat noemen we 'written procedure'."
Het lukte. Alle ministers van buitenlandse zaken vergaten het
briefje. Na een maand was de tijd voorbij om er op te reageren
en Sison, de CPP en het NPA stonden te boek als internationale
terroristen. Om er weer af te komen moeten diezelfde ministers
van buitenlandse zaken allemaal tegelijk zeggen dat hij er af
moet. Nou, dat lukt nooit. Er zijn er altijd wel een of twee
die hun oren laten hangen naar het gerammel met de geldbuidel
in Washington.
Maar een paar maanden geleden oordeelde de Europese Rechtbank
van Eerste Aanleg in Luxemburg dat de Raad van de EU geen poot
heeft om op te staan en dat zij zich misdragen heeft tegenover
Sison door hem geen eerlijk proces te gunnen, niet te vertellen
waarom hij op te terroristenlijst is gezet en zijn rechten op
juridische bescherming te schenden.
Sison blij, maar Bush, Balkenende en Arroyo woest. De EU en
Nederland, via hun ambassadeur in Manilla, zeggen lak te hebben
aan de rechter, dus aan de wetten die ze zelf hebben aangenomen
en laten Sison rustig op de lijst staan. Arroyo probeert Sison
in de Filippijnen te vervolgen wegens moord, maar het Opperste
Gerechtshof daar, zet haar te kijk. “U moet echt met iets beters
komen, mevrouw.” Hierop kan Sison niet vervolgd worden.
Dan maar in Nederland proberen. Arroyo stuurt haar veiligheidsadviseur,
Norberto Gonzales, naar die aardige ambassadeur, die zo vlot
was met het aan zijn laars lappen van rechterlijke uitspraken,
om de Nederlandse regering er toe te brengen Sison in Nederland
voor de rechter te slepen. Rechters weten niet veel van de situatie
in de Filippijnen. Er staat nooit wat over in hun krant en de tv
kijkt altijd een andere kant uit.
Het OM komt in actie. De koppen worden bij elkaar gestoken, want
we hebben eigenlijk niets. We kunnen niet gewoon aanbellen en
zeggen, we hebben bewijzen en op grond daarvan komen we u arresteren.
Een list verzonnen. We lokken Sison met een smoes naar het
politiebureau. We zorgen dat er een paar kamers leeg zijn,
want Sison komt nooit alleen. We manoeuvreren ze allemaal in
een aparte kamer, we houden iedereen aan de praat en ongemerkt
zetten we Sison in een auto naar Den Haag.
Ondertussen vertrekt een leger van rechercheurs naar zeven
adressen van Filippijnse medestanders van Sison om de ontbrekende
bewijzen te zoeken, ramt daar de deuren in en sleept alles wat
van hun gading is naar buiten. Uren zijn ze bezig. Met dertig
man tegelijk vallen ze het kantoor van het NDF binnen. En in
het huis van Sison dwingen zij zijn zeventigjarige echtgenote
op een stoel waarop ze tot in de avond moet blijven zitten.
Het lijkt wel oorlog. Het lijkt wel 40-45. Origineel zijn is
moeilijk.
Hier wordt niet gehandeld uit verdriet over de dood van twee
mensen. Met mensenrechten en met eerbied voor mensenlevens
heeft dit heel weinig te maken. De vingers die naar Sison
wijzen, druipen van het bloed. De vingers van Arroyo druipen
van het bloed van meer dan duizend mensen die zijn doodgeschoten,
omdat ze het niet eens waren met het corrupte, en voor de arme
mensen zo rampzalige regiem.
Zo ziet onze wereld er na 11 september dus uit...
JOSE MARIA SISON ONMIDDELLIJK VRIJ
VERDEDIG ALLE FILIPPIJNSE PROGRESSIEVEN
WEG MET DE VALSE BESCHULDIGINGEN
|
|